In 1942 werd ik op 30 weken geboren met de dood.
Mijn tweelingboertje haalde het niet en ik werd onder de Leuvense kachel letterlijk en figuurlijk in dewatten gelegd.
Toen ik vijf was, speelde ik schooltje en lieten rijmpjes mij grijpen en ik werd ze allebei: lerares en dichter.
Poëzie bleef een magische kracht op mij uitoefenen.
Problemen werden in mijn tienerjaren opgelost door dichterlijke tranen en ontroerden menig jurylid.
Prijzen kwamen binnen als bloemen, maar wanneer de verzen waren afgemaakt en tot hun volwassen vorm waren gekomen, werd ik aangeraakt door liturgie en sociale activiteiten.
Toch bleef poëzie dansen op de maat van het ogenblik en werd ik in 2005 voorzitter van het dichterscollectief Stuifmeel.
Deze poëziegroep doet me de kennis van mijn innerlijk lot begrijpen en is de dynamiek van mijn niet – meer – jong – leven.
Poëzie is voor mij: het ritme van het visioen
de heiliging van de taal
het spreken van de stilte
de elegantie van beelden
een scheppend credo
Stuifmeel 